از کوی تو می گذرم از کنار پنجره ی تو از آنجا که خورشید همیشگی است مهتاب جاودانه وشب در پشت ُبرج های نور،در زنجیر آنجا که گرمایش گرمی عشق است با کنجکاوی درب خانه ی دلت را می کوبم شاید که برویم گشاده شود شاید که شبی دیگر میهمان تو باشم تو سکوت تنهایی مرا شکستی تو واژه ی دوستت دارم را دوباره در اشعار من گنجاندی تو این شقایق پژمرده را با چشمه ی محبّت خود آبیاری کردی و دوباره آه زندگی زیباست آرامش نگاه تو لحظه ها را پر می کند با تو من دیروزها را به قعر فراموشی می سپارم و فردا ها را به آغوش می پذیرم ای شهر زندگی با من باش وبگذار که بودن را لمس کنم آری نگاه تو هم چو دریای طوفان زده مرا به کام می کشد و هر بوسه ات شهابی ست در آسمان عشق من ...
از "گروس عبدالملکیان"
